ဒီပိုး ၂

ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေဘးခံု ကလူက စင္ကာပူရီးယန္း တေယာက္ ပါ ။ သူ ေမးတာ နဲ ့ စကား ေျပာဆို ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္ ေျပာေလ့ ေျပာထ မရွိ ခဲ့ ဘူးတဲ့ အဂၤလိပ္ စကား ကို ထစ္ထစ္ ထစ္ထစ္ ေပါ့၊ ေနာက္ဆံုးေမးတာက မင္း  စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ ခ်င္လား တဲ့... “ငါအဂၤလိပ္ စကား မေျပာတတ္ဘူး” လို ့ဆိုေတာ့ သူက..“မင္းအခု အဂၤလိပ္ စကား ေျပာေန တာ ေလ” တဲ့ .. အင္း ... အားတက္သြားခဲ့ သလိုဘဲ  ဟုတ္သားဟ   ဘိုလို ေတာ့ ေန ခဲ့ ႀကတာဘဲ  ။


ခ်န္ဂီ ေလဆိပ္ ေရာက္ ေတာ့ သူမ်ားေတြ ေနာက္က လိုက္ ရင္း Immigration counter ေတြ ဆီေရာက္လာေတာ့ Show Money မျပ ႏူိင္ လို ့ ၁ပတ္ ဘဲ စေတး ေပးမယ္တဲ့၊ ငါ ပိုက္ဆံ ေတြ လြဲထားပါတယ္ ဒီဖုန္း နံပါတ္ကို ဆက္ႀကည့္ ပါ ဆိုလည္း... မင္းေနာက္မွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိ ေသးတယ္ .. ေနာက္မွ Extend သြားလုပ္ ဆိုျပီး ဒုန္း ဆိုထုခ် လိုက္ ေတာ့တာဘဲ...အဲ တံုးက ျမန္မာျပည္ သားေတြ အတြက္ စင္ကာပူ ၀င္ ရင္ ဗီဇာ မလို ေသးတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ စိတ္ေတာ့ အေတာ္ ပိန္သြား တာဘဲ..


သူမ်ားေတြ လုပ္သလို ထေရာ္လီ တစီး ဆြဲ Conveyor Belt ကထြက္လာ တဲ့အိတ္ ေကာက္တင္ ျပီး တြန္း ထြက္ခဲ့တာေပါ့ .. အြန္ .. ဘီးေတြက မလည္ဘဲ တရြတ္တိုက္ ႀကီး လိုက္ေန ပါလား အပ်က္ႀကီး ထင္တယ္.. ဒီ ေန ့ကေတာ့ ကံ ကို မလိုက္တာဘဲ ေပါ့   ဒီလိုဘဲ ႀကိတ္ တြန္း ျပီးထြက္ လာခဲ့ ပါတယ္ .. 
( ေနာက္မွသိတာ က ထေရာ္လီ ေတြ ရဲ့ လက္ကိုင္ ကို ေအာက္ဖိျပီး တြန္းရမယ္ ႏူိ ့မို ့ဆို ဘရိတ္အုပ္ထား တာ ဆိုတာဘဲ .. Security Camera နဲ ့ ႀကည့္ေနသူေတြ ကေတာ့ ရီ ေနႀက မွာ .. တတ္ႏုိင္ဘူး ) .. ေလယာဥ္ ေပၚ   ကေကြ်းတဲ့ အစာ ေတြကို ပိုက္ဆံေပး ရတယ္ထင္ျပီး မစား ရဲ ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္ ျပန္ ေျပာျပတာ ကို ရီေမာခဲ့ လို ့ ၀ဋ္လည္တာ ေနမွာ ။

ကိုေအာင္ခိုင္ ေနတဲ့  Jurong West  က အိမ္ ကို လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။

အင္း စင္ကာပူ ေတာ့ ေရာက္ပီ ...