ေတာမွာဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနေတာ့မယ္

အိမ္နီးျခင္း ရြာသားခ်င္း ျမိဳ ့သားခ်င္း ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ေတြ နဲ ့ အျပန္အလွန္ ခင္မင္ရင္းႏွီး မူ ့၊ ယို္င္းပင္းကူညီႀက မႈ ့ေတြဟာ .. ရြာငယ္ ရြာႀကီး ျမိဳ ့ငယ္ ျမိဳ ့ႀကီး ျမိဳ ့ေတာ္ ေနရာေဒသ ေတြအလိုက္ ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳး အတိုင္းကြာျခားသြားႀကတာေလ...
ရန္ကုန္ စေရာက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ အိမ္နီးနားျခင္း ေတြရဲ ့ တအိမ္ ႏွင့္ တအိမ္ ရင္းရင္းႏွီး ႏွီး သိပ္မရွိႀကတာ သတိထားမိတယ္..အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ တတိုက္ ထဲေပမဲ့ လည္း ျမိဳ ့ျပလူေနမႈ ့ဓေလ့ပံုစံ အတိုင္း ဖာသိဖာသာဘဲ ေနႀကတာဘဲ..
က်ေနာ္ တို ့ျမိဳ ့ငယ္ ေလးမွာေတာင္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း လယ္ကြင္းေတြ ယာခင္းေတြ သိမ္းျပီး .. အကြက္ ရုိက္ အိမ္ကြက္ေတြ ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ..၀င္လာတဲ့ နယ္ေပါင္းစံု ကလူေတြနဲ ့ ပို စည္ပင္လာခဲ့ျပီး .. ျမိဳ ့အ တိုင္းအတာနဲ ့ တဦးနဲ ့တဦး ခင္မင္သိကြ်မ္းမႈ ့၊ ညီညြတ္ ယိုင္းပင္းႀကမႈ ့ေတြ ဟိုးအရင္လို ပံုစံ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တမ်ိဳး ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ နည္းနည္းျမိဳ ့ဆန္သြားခဲ့တာေပါ့။
ျမိဳ ့ႀကီးလာေလ လူမ်ားလာေလ တဦး နဲ ့တဦး သိကြ်မ္းရင္းႏွီးမႈ ့ နည္းသြားေလေလ .. သဘာ၀က်တဲ့ ျဖစ္စဥ္ တခုပါဘဲ။
တခါတခါ ျမိဳ ့မဆန္ဘဲ တခ်ိဳ ့ေတာဟန္ သဘာ၀ေလးေတြက ခ်စ္စရာ ပိုေကာင္းေန ျပန္ေရာ..
အလုပ္ရွာဘို ့ အလုပ္လုပ္ ဘို ့ တခုတည္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ ့ က်ေနာ္ ဇာတိျမိဳ ့ေလးက ထြက္ လာခဲ့တာပါ... အသက္ႀကီးလာရင္ အလုပ္မလုပ္ ႏိူင္ေတာ့ရင္ ..ဇာတိျမိဳ ့ေလးမွာဘဲ ျပန္ေနခ်င္ပါတယ္၊ ပို သိုက္၀န္း ေႏြးေထြးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရွိတယ္လို ့ ခံစားရလို ့ပါ။ ျမိဳ ့အတိုင္းအတာ နဲ ့မဟုတ္ရင္ေတာင္ ရပ္ကြက္ အတို္င္းအတာနဲ ့ အဲဒီ ေႏြးေထြးမႈ ့ေတြ ဟိုမွာ က်န္ပါေသးတယ္...ကိုယ့္ဘက္ကလည္း အလားတူ ခံစားမႈ ့မ်ိဳး ပတ္၀န္းက်င္ ကို ေပးႏိူင္ရမွာေပါ့ ...

သတင္းစာအေဟာင္းတေစာင္ မွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ AGEING ALONE ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္က သတင္းတပုဒ္ပါ။
 “သူတို ့ဟာ အသက္ႀကီးေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ဘိုးဘြားေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေဖာ္ျပဳ လို ့ တေယာက္တည္း ေနႀကတယ္ ျပီးေတာ့ သူတို ့ရဲ ့က်မၼာေရး အေျခအေနေတြ ကို ေန ့စဥ္ လာ ျပီး ႀကည့္ရႈ ့စစ္ေဆး ေပးမဲ့ သီးသန္ ့သူနာျပဳေတြ ငွားဘို ့ကလည္း ပိုက္ဆံ မတတ္ႏူိင္သူေတြပါ ...  ...
၀ါးတုတ္ေခ်ာင္းေလး မွာ အ၀ါေရာင္ လက္ကိုင္ပု၀ါစ ခ်ည္ထားတဲ့ အလံ ေလးဟာအင္မတန္ ရုိးစင္း ျပီး လက္ေတြ ့က်က် အသံုး၀င္တဲ့ အခ်က္ျပ ေလးပါဘဲ”။
“ဂ်ပန္ႏူိင္ငံ တခ်ိဳ ့ ေက်းရြာေတြမွာ ဘိုးဘြားေတြဟာ သူတို ့ဘယ္လို ဘယ္ပံု ရွိေနပါတယ္ ဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ကို အသိေပးေနေစဘို ့၊ မနက္မနက္ ဆို အဲဒီ  အ၀ါေရာင္အလံ အမွတ္အသားေလး ကို အိမ္အျပင္ ဘက္ထုတ္၊ ညေနဘက္ မွာ အိမ္ထဲ ျပန္သြင္း ထားလိုက္ႀကပါတယ္” လို ့ မစၥအဲမိ ခိေယာတ (Consultant architect for the International Association of Homes and Services for the ageing) ကေျပာပါတယ္ တဲ့။
ဒီ နည္းလမ္းရုိးရိုး ေလးနဲ ့ အဲဒီ ရြာသူရြာသားေတြ တဦးနဲ ့တဦး ဂရုစိုက္ႀက ႀကည့္ရႈ ့ႀကဘို ့ထိေရာက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေႀကာင္းတခု ထူေထာင္ႏိူင္ ခဲ့ပါတယ္။
“ သူတို ့ဘယ္လို ဘယ္ပံုရွိ ေနလည္း ဆိုတာသိဘို ့အျမဲတမ္း အိမ္တံခါး သြားေခါက္ ျပီးႀကည့္ေနစရာ မလို ေတာ့ဘူး .. အ၀ါေရာင္အလံေလး က သူတို ့ကိုယ္စား ေျပာျပေနျပီမို ့ေလ”
“တေယာက္ေယာက္ က သူတို ့ကို ဂရုတစိုက္ ရွိေနတယ္လို ့သူတို ့စိတ္ထဲမွာရွိေနႀကတယ္” 

အျငိမ္းစား ဂ်ပန္အမ်ိဳးသားႀကီး တေယာက္ ရဲ ့ဇနီးကေတာ့ ... သူ ့ ခင္ပြန္းသည္ တျခားသြားစရာလည္းမရွိ .. ေန ့တိုင္း အိမ္မွာ တကုတ္ကုတ္ ေနေနတာ မျမင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ ့သူတို ့ရဲ ့ first-floor apartment ေလးကို ကေဖးဆိုင္ေလး အျဖစ္ ဖြင့္လိုက္ပါတယ္တဲ့.. သက္ႀကီး ပင္စင္နာေတြ အတြက္ ဆုံစည္းရာ ေလးတခု ျဖစ္သြားတာေပါ့။

က်ေနာ္ လည္း အဲဒီ အခ်ိန္ ႀကရင္ ငယ္ေပါင္း ေဘာ္ဒါႀကီးေတြ နဲ ့ Same Frequency ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာႀက ဆိုႏိူင္ ႀကဘို ့ ေဘာ္ဒါတို ့လည္း ေနနိဳင္ႀကပါေစ .. ရွည္ရွည္ ..

အဆိုေတာ္ ဘိုေတာက္ ရဲ ့သီခ်င္းေလး ေအာ္ဆိုလိုက္မယ္ ...

ဒို ့ကေတာ့   ေတာေပ်ာ္ ေတာမွာဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနေတာ့မယ္
ဒို ့ကေတာ့   ေတာေပ်ာ္ ေတာမွာ ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနခ်င္တယ္

mks